Jak by go nie nazwać, to jedna z najatrakcyjniejszych pstrych roślin uprawianych w ogrodach. Nie rośnie mi bez kłopotów, posadzony lekkiej wilgotnej, próchnicznej glebie rozrósł się, zakwitł, a potem było coraz gorzej. Po dwóch latach zmuszona byłam go przenieść gdzie indziej, przy okazji rozsadzjąc małą kepkę, rósł marnie, wstecz, nie kwitł, bardzo możliwe, że to wina półcienia. Teraz rośnie w jasnym miejscu, na słońcu, nadal w lekko wilgotnej glebie i mam nadzieję, że zacznie mi się pięknie rozrastać. I. pallida, w przeciwieństwie, do irysów bródkowych nie choruje, liście są ciagle piękne, gdy tymczasem bródkowe oszpecają już dość mocno rabaty. Słońce mu nie szkodzi, nie przypala się.
Lubię kolory jego liści, niebieskawą zieleń z żółtymi paskami. Żółć jest najintensywniejsza na młodych liściach, z czasem jaśnieje, przez krem, do bieli. Całość wygląda estetycznie i elegancko :)
